«وای ! من آبروی چفیه ی تو را بردم...»
89/10/13 8:25 ع

 وای ! من آبروی چفیه ی تو را بردم...

تیپ تو قشنگ بود.توی عکس ها و پوستر ها زیاد دیده بودمت. توی فیلم ها قشنگ و مهربان می

خندیدی. یا علی می گفتی و دل شیر پیدا می کردی برای جنگیدن.

من ، عاشق تو شده بودم. می خواستم کاملا عین تو باشم ؛ همان قدر تو دل برو و صمیمی...

لباس خاکی ات را به تن کردم . همان لبخند گرم تو را توی صورتم کاشتم. تسبیح یادگاری ات را

که بوی خاک شلمچه می داد ، دستم گرفتم و دست آخر هم چفیه ی دوست داشتنی ات را به

گردن انداختم.

جلوی آینه چند بار قدم زدم . خودم را حسابی ورانداز کردم. تیپم کامل شده بود. اما من گفته بودم

که می خواستم کاملا عین تو باشم. حالا باید مثل تو رفتار می کردم . باید مرامم هم مثل تو می

شد. باید نترس می شدم.

باید سنگر علم را نگه می داشتم . باید از نام و نان می گذشتم. باید خدایی می شدم. باید بادکنک

های رنگی و خالی دور و برم را می ترکاندم. باید حقیقت بین می شدم.

اما خدائیش این یکی سخت بود.

من آن همه زحمت کشیده بودم که تیپم عین تو باشد ، اما اگر می خواستم مرامم هم عین تو باشد.

می بایست طرف حسابم ، فقط خدا می شد...

اسمت را چسبیده و رسمت را رها کرده بودم . نصفه نیمه شبیه تو شده بودم.

لبخند ملیح تو ،هنوز روی صورتم بود ، اما دلم ، راه و رسمم ، منش زندگی ام ، اخلاقم ....!

وای ! من آبروی چفیه ی تو را بردم. 

" نوشته ی سیده زهرا برقعی از مجله کوله بار جوان"

لیست کل یادداشت های این وبلاگ :