«راههای شناخت امام زمان(عج)»
89/8/8 3:19 ع
به نام خدا
عمدة راههایی که در شناخت امام میتوان از آن استفاده کرد، سه راه است:
1. نص
نص؛ یعنی، تعیین و تصریح پیغمبر(ص) که مفادش خبر دادن از نصب الهی و یا نصب امام به امر الهی است. در نوع اوّل نصب بدون واسطه انجام شده و فعل الهی است و نص پیغمبر(ص) ، مثل خبر دادن از آن است. در نوع دوم فعل الهی، با واسطه پیغمبر(ص) است که به امر خدا انجام میشود و استناد آن به او، مانند استناد افعال ملائکه به خداوند است.
2. کرامت
ظهور کرامت به دست کسی که مدعی امامت باشد، دلیل بر صدق ادعای او است و به بیان برخی از بزرگان، دلیل بر نصّ و نصب او از جانب خداوند است. در این مسأله دو دیدگاه هست: یکی اینکه کرامت مستقلاً دلیل بر امامت است و دیگری اینکه دلیل اصلی، نصب و نص پیغمبر(ص) یا امام سابق است و کرامت، دلیل بر نصب است. اگر نص مفقود باشد و کرامت باشد، کرامت، دلالت میکند که نص بر صاحب کرامت بوده و به دست ما نرسیده است.
3. سیرة عملی
اخلاق و رفتار، وضع زندگی و علم و دانش یکی از راههای شناخت امام، برای کسانی است که اهلیّت تشخیص را داشته باشند و بتوانند از اخلاق، سلوک، گفتار و برخوردهای گوناگون، صاحب این مقام را بشناسند.[9]
امروزه با توجه به انبوه روایات معتبر، راه برای شناخت امام زمان(ع) باز است. هشتمین پیشوای شیعیان امام علی بن موسی الرضا(ع) میفرماید: «...الاِمَامُ أَمِینُ اللَّهِ فی خَلْقِهِ وَ حُجَّتُهُ عَلَی عِبَادِهِ وَ خَلِیفَتُهُ فِی بِلادِهِ وَ الدَّاعِی إِلَی اللَّهِ وَ الذَّابُّ عَنْ حُرَمِ اللَّهِ الاِمَامُ الْمُطَهَّرُ مِنَ الذُّنُوبِ وَ الْمُبَرَّأُ عَنِ الْعُیُوبِ الْمَخْصُوصُ بِالْعِلْمِ الْمَوْسُومُ بِالْحِلْمِ نِظَامُ الدِّینِ وَ عِزُّ الْمُسْلِمِینَ وَ غَیْظُ الْمُنَافِقِینَ وَ بَوَارُ الْکَافِرِینَ الاِمَامُ وَاحِدُ دَهْرِهِ لایُدَانِیهِ أَحَدٌ وَ لایُعَادِلُهُ عَالِمٌ وَ لا یُوجَدُ مِنْهُ بَدَلٌ وَ لا لَهُ مِثْلٌ وَ لا نَظِیرٌ مَخْصُوصٌ بِالْفَضْلِ کُلِّهِ مِنْ غَیْرِ طَلَبٍ مِنْهُ لَهُ وَ لا اکْتِسَابٍ بَلِ اخْتِصَاصٌ مِنَ الْمُفْضِلِ الْوَهَّابِ...»؛[10]
«امام امانت دار الهی در میان خلقش، حجّت او بر بندگانش، خلیفة او در سرزمین هایش، دعوت کننده به سوی خدا و دفاع کننده از حقوق واجب او بر بندگان است. امام پاک از گناه و به دور از عیبها است. دانش‌ها به او اختصاص دارد و او به بردباری شناخته میشود. امام نظام دهنده به دین و باعث سربلندی مسلمانان و خشم منافقان و از بین رفتنِ کافران است. امام یگانة روزگار خویش است. هیچ کس در مقام، به منزلت او نزدیک نمی شود و هیچ دانشمندی با او برابری نمی کند و جایگزینی برای او پیدا نمی شود و شبیه و مانند ندارد. همه فضیلت‌ها مخصوص او است، بدون آنکه آنها را طلب کرده باشد. این امتیازی از طرفِ فضل کننده بسیار بخشنده، برای امام است...».[11]
به راستی با شناخت همین چند ویژگی ، قدم بلندی در راه شناخت امام برداشته میشود و آن گاه نوبت به اطاعت و فرمان برداری میرسد.[12]
[9] . ر.ک: لطف الله صافی گلپایگانی، پیرامون معرفت امام(ع)، صص77-78.
[10] . محمدبن یعقوب کلینی، کافی، ج 1، ص 201.
[11] . این روایت مفصل است که علاقه مندان می توانند به متن کامل آن مراجعه می کنند.
[12] . یکی از راه های شناخت امام مراجعه به متن ارزشمند «زیارت جامعه» است که به حق اوصاف بلندی از امام در آن ذکر شده است
«هتک حرمت به عاشورا»
89/8/8 3:13 ع
وی در بیانیه خود، بدون اشاره به کف و سوت های اغتشاشگران وابسته به فرقه موسوی در روز عاشورا و سوء استفاده آنها از حضور خیل عظیم عزاداران حسینی در هیئت های مذهبی برای آغاز اغتشاش؛ اغتشاشگران و افرادی را که به تاسی از یزیدیان در عاشورا هلهله و شادی کردند، شیعیان حسین و فرزند زهرا خواند.
کروبی در این بیانیه، به مقایسه آشوب دیروز اغتشاشگران فرقه موسوی با تظاهرات انقلابیون در زمان شاهنشاهی پرداخت و رژیم شاهنشاهی را بگونه ای معرفی کرد که انگار طعم شکنجه های رژیم ستمشاهی را نچشیده و یا دیروز ضرب و شتم نیروهای انتظامی، عزاداران حسینی و نمازگزاران ظهر عاشورا توسط آشوبگران را ندیده است و شاید هم به گوشش نرسیده است که فتنه گران، دیروز افرادی را که در حال برگزاری نماز جماعت ظهر عاشورا بوده اند، سنگ باران کردند.
جالب آنکه وی در زمینه تجمع فتنه گران سبز شب عاشورا در حسینیه جماران، با مظلوم نمایی سعی کرده برنامه آنها را یک مراسم عزاداری عادی جلوه دهد؛ در حالی که این تجمع کنندگان از حدود ساعت 16 به بعد که اقدام به حضور در حسینیه جماران کردند، تا قبل از آغاز مراسم با شعارهای تندی علیه نظام و به نفع آقایان موسوی و کروبی، جو حسینیه و بعد از آن حتی خیابانهای اطراف جماران را برهم زدند.
این فرد ساده لوح در بیانیه توهم آلود خود در حمایت از اغتشاشگران، سعی در جوسازی بر علیه نظام و حمایت از کسانی کرده که در روز عاشورا نه تنها عزاداری نمی کردند، بلکه از اهانت به قرآن، سوت و کف و حتی پاره کردن و آتش زدن پرچم های عزاداری هم نگذشتند.
کروبی در این بیانیه، آشوب عده ای اغتشاشگر بی قید و بند وابسته به فرقه موسوی را با تظاهرات عاشورای سال 42 مقایسه نموده و نظام را به کشتار مردم متهم کرده است؛ حال آنکه کشته های اغتشاش دیروز به طرز مشکوکی به قتل رسیده اند و دست گروهک های ضد انقلاب خارج نشین به وضوح در این صحنه ها آشکار است؛ چرا که پرت شدن یک نفر از بالای پلی که اغتشاشگران در آنجا مستقر بوده اند، یا زیر گرفته شدن فردی توسط یک خودرو و یا کشته شدن یک نفر از طریق تیراندازی، آن هم در روزی که نیروهای انتظامی از اسلحه گرم استفاده نکرده اند، چرا که اگر این کار را کرده بودند، اغتشاشگران جرات نمی کردند چند خودرو و موتور سیکلت نیروی انتظامی را به آتش بکشند؛ وقتی حالت مشکوک تر می یابد که خبر می آید فرد کشته شده با تیر، خواهرزاده میرحسین موسوی که علیرغم اینکه چهره وی برای مردم عادی ناشناخته بوده ولی چهره شناخته شده ای برای اغتشاشگران بوده است.
وی در این بیانیه بدون اشاره به اینکه هتک حرمت ها و اغتشاش ها در روز عاشورا با حضور خودجوش عزاداران حسینی پایان یافت و اغتشاشگران وابسته به فرقه موسوی با مشاهده حضور مردم عزادار که از هتک حرمت عاشورای حسینی به خشم آمده بودند، پا به فرار گذاشتند؛ عزاداران حسینی را که در مقابل اقدامات هتاکان ایستادند، جماعتی وحشی خواند.
شایان ذکر است، کروبی که بعد از مناظره تلویزیونی با احمدی نژاد، به شدت از بررسی عملکردش در زمان تصدی مسئولیت های مختلف، توسط نهادهای نظارتی و قضایی بیم دارد؛ با توجه به تعداد بسیارکم حامیانش؛ بعد از انتخابات به جریان مخالفان نظام و فرقه موسوی پیوسته و برای حفظ حیات سیاسی خود دست و پا می زند.
